Overvallen

Na onze avonturen in Hwange, zijn we met een rollercoaster naar Bulawayo gegaan. Bulawayo is de een na grootste stad in Zimbabwe. Onze lieve guide Kingsley zetten ons op het openbaar vervoer waarna we met de locale bus als een speer door de bergen gingen. We zaten voorin vlak bij de chauffeur dus we konden alles zien. Het was een bizar ritje. Eenmaal in Bulawayo aangekomen boekte we voor de volgende dag, een tour naar Matopos. We zouden de bush in gaan op zoek naar Rhinos oftewel neushoorns. Vervolgens zijn we een dorpje weesten bezoeken waar we kennis maakte met de mensen daar, die leven van allerlei planten. Ook hebben ze laten zien wat ze van het riet konden maken zoals: manden, huizen, tapijten en schalen etc. Na ons bezoek aan dit dorpje, moesten we klimmen over de grote stenen om bij de paintings te komen die meer dan 2000jr oud waren. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe de mensen vroeger door middel van tekeningen uitbeelden wat ze aan het doen waren zoals: vissen en jagen op olifanten. Vervolgens zijn we als een speer gaan klimmen om op tijd te zijn voor de zonsondergang op het mooiste plekje van Matopos. Ik was al een paar dagen niet helemaal lekker doordat ik diarree had. Het was zwaar en ik had pijn. Ondanks dat ik niet lekker was, hebben we vandaag wel iets heel maar dan ook heel bijzonders gedaan. Woorden schieten tekort.

Nadat we opgepikt werden om 08.00 uur moesten we veertig minuten rijden tot dat we in Matopos waren. Matopos is een groot natuur park waar wilde dieren leven en meer dan 400 verschillende vogelsoorten leven. Na wat papierwerk, gingen we lopend het park in. We liepen misschien wel een uur maar helaas waren er geen dieren te vinden. De senior ranger was met ons mee en ook hij kon niks vinden. Eenmaal terug bij de ingang van het park aten we onze lunch, die heel slecht was. (We klaagden erover, waarna we later naar een luxe resort gingen gebouwd op de rotsen, waar we een nieuwe lunch kregen.) Toen we eenmaal klaar waren met de lunch bij het park kwamen er een aantal busjes aanrijden met wat mensen in uniform. Sam onze guide vertelde ons dat dit de directeuren waren van de nationaal parken van Zimbabwe. Oh oke, wow en stuk voor stuk gaven peet en ik de mannen en vrouwen een hand en stelde we ons voor. Één man ervan had ons ook al gezien bij Victoria Falls want toen was er ook een groep met mensen in uniformen. Dat waren zij blijkbaar. Na op de foto te zijn geweest gingen we opnieuw op zoek naar neushoorns. Blijkbaar hadden deze mensen een neushoorn gezien toen ze hier naar toe reden. Pfff oke, heel fijn. We besloten om opnieuw het park in te gaan op zoek naar Rhinos. We gingen dit keer met het busje. Hoe dit kon begrepen we niet, maar goed we did it. We gingen namelijk door het zand en het gras heen tot dat we twee mannen met geweren tegen kwamen. Ik vroeg aan Sam en Tscha wat zij waren. Waren dit stropers of wat? Tscha was in opleiding om guide te worden en kon ons heel veel vertellen over de natuur, geschiedenis en over het wildlife. Maar goed, deze mannen waren blijkbaar geen stropers maar mensen die de neushoorns 24/7 in de gaten houden om te zorgen dat ze niet in handen komen van stropers. Oke, wow dat is ook bizar. Zij leven eigenlijk als het ware in het park om deze dieren te beschermen. Vervolgens gingen deze twee mannen mee met ons in het busje omdat zij weten waar de neushoorns zitten. Na een tijdje gereden te hebben, gingen we te voet verder. Peet en ik hadden goede hoop om nu neushoorns te zien omdat, zij met ons mee waren. Na een flink stuk gelopen te hebben in de bush liep peter voor me en seinde op een gegeven moment naar achteren dat we stil moesten zijn. Ik voelde spanning want we zaten nu in de buurt. Op een gegeven moment keek ik naar links en ja hoor daar zagen we ze staan. ONGELOOFELIJK ZEG.... Niet 1, niet 2, niet 3, nee 8 neushoorns, waarvan 1 kleintje.

We moesten zachtjes lopen en met een boog liepen we er om heen omdat de wind verkeerd stond, zouden ze ons kunnen ruiken en kunnen aanvallen omdat we te dichtbij komen. We liepen zachtjes met een grote boog om ze heen. Op een gegeven moment moesten we van Sam op onze knieeen, ik dacht what the hell gaan we hier nu doen. Op handen en knieeen kropen we naar de neushoorns toe en Sam bleef maar op zijn been kloppen dat ik naar hem toe moest komen. Ik had het niet meer, we waren toch al dichtbij, ik kon ze toch al zien. Maar nee... We kropen verder tot dat we... Ja ook dit durf ik niet te zeggen, want ik krijg terwijl ik typ er tranen van in mijn ogen zo ongeloofelijk, indrukwekkend en bizar deze ervaring was.... Ja lieve mensen, vrienden en kennissen, we zaten op onze handen en knieen maar liefst 5 meter verwijderd van deze immens grote wilde dieren. Vervolgens ging Sam staan en ook wij moesten gaan staan. Hoe kon dit in vredesnaam? Hoe konden wij zo dichtbij staan, bij deze ongeloofelijk grote, levensgevaarlijke wilde dieren. Ik stond te shaken terwijl we fotos stonden te maken. Ook Sam, Tscha en de senior ranger van het park waren onder de indruk, want dit was zo speciaal. Het was voor Sam een half jaar geleden dat hij neushoorns had gezien in het park, niet wetende dat er ook een kleintje was. Buiten het feit dat ze eigenlijk altijd neushoorns aantreffen die alleen waren en nooit in groepen. We stonden daar, maakte fotos en Sam kon communiceren met de neushoorns door middel van geluiden. Hij deed al meer dan 20 jaar onderzoek naar deze beesten en op het moment dat hij geluiden maakte keken de neushoorns op, zodat de senior ranger de nummers van de neushoorns konden opschrijven. Ze houden dit bij zodat ze weten welke neushoorns ze signaleren en in leven zijn. Op deze wijze houden ze toezicht. Er zijn namelijk niet veel neushoorns meer dus ze doen er alles aan om ze te beschermen. Na daar een tijd gestaan te hebben, fotos gemaakt te hebben liepen we zachtjes terug. Ik liep achterop, Peter voor me en daarna Sam, de senior ranger en de 2 mannen die over de neushoorns waken. Op het moment dat we weg liepen, maakten we waarschijnlijk te veel geluid waardoor opeens de neushoorns met zijn allen gingen staan. Ik verstijfde, peter draaide zich om en Sam draaide zich naar ons toe en keek naar de neushoorns. Oh my god. We werden overvallen door angst. Ze keken onze kant op en we zagen wat poten van de neushoorns bewegen die niet erg positief leken te zijn, ze raakten wat geïrriteerd. We stopten, stonden stil en Sam stond voor mij. We gingen vervolgens na een tijdje zachtjes verder lopen. Ik wilde op dat moment zo graag weg, maar je moet alles doen behalve rennen. Langzaam aan liepen we verder. Tot dat het veilig was. In de auto zijn Sam, Tscha en de senior ranger er stil van. Ze zijn ontroerd en emotioneel. Wat was dit bizar, wat een ervaring!

Na onze bijzondere ervaring in Matopos gaan we de volgende dag met Tscha naar de Khamie Ruïne. Ook dit was erg interessant en super leuk omdat Tscha echt alles kon vertellen over de geschiedenis, de politieke, economische en culturele aspecten van het land. Pff het is niet niks wat Zimbabwe onderging en nog steeds ondergaat. Maar wat kan Tscha mooi vertellen. Dezelfde middag stond ons de reis naar Zuid Afrika te wachten. Meer als 12 uur reizen en snachts. Gelukkig zaten we in een comfortabele bus, wel is waar een dubbeldekker waarvan wij bovenin zaten, helemaal vooraan. Dit was super! Onze reis verliep goed behalve dat de border crossing naar ZA echt vreselijk was. We werden hier met de gehele groep als honden behandeld, echt vreselijk. Alles moest uit de bus inclusief de baggage (dus de backpacks en koffers) vervolgens moesten we ook echt al onze spullen openen en werd alles grondig onderzocht. Heel mijn backpack op zijn kop, bij Peet ging dat een stuk beter. Hij zei dat het een uur ging duren en daar waren ze blijkbaar gevoelig voor, dus mocht hij als het ware doorlopen.

Na meer dan 3 uur bij de border kon onze reis verder. Nadat we sochtends om 08.00 uur aankwamen in Johannesburg zijn we meteen doorgegaan naar Swazieland. Hier verbleven we een paar dagen en zijn we gaan rond touren met de auto. Helaas was het de volgende dag zo mistig dat we nog geen 50 meter voor ons zagen. Het was echt super gevaarlijk. Maar wat we van Swazie zagen was echt prachtig.

Na Swazie zijn we door gegaan naar Mozambique. Jeetje zeg ook hier overviel ons de schoonheid, de natuur, de mensen en het eten. Maar het toppunt was toch echt in Tofo, want wat wij hier gedaan hebben was weer zo ongeloofelijk, zo bizar en prachtig.

Maar misschien moet we toch eerst terug komen op onze reis in Mozambique zelf. Met een volle bus gingen we van de hoofdstad naar Tofo. Tofo is de place to be om te snorkelen, te duiken en te relaxen aan het strand. We zaten met alleen toeristen en enkele locals in het busje tot dat ik een bord langs de weg zag staan op de grond van de N1 richting Inhambane. Een enorm snelwegbord zeg maar. Ik met me raampje open maak er fotos van en zeg tegen Peet, moet je kijken. Tot dat we stoppen voor de zoveelste politie controle. Een grote man komt op ons afgelopen en Daisy doet haar camera langzaam weg, maar helaas. Ome agent had me gezien en kwam naar het raampje toe gelopen. Hij keek niet bepaald vriendelijk en zei iets in het portugees tegen me. Ik stamelde dat ik geen portugees sprak en of hij engels sprak. Hij seinde naar een andere agent en zei dat hij blijkbaar moest komen. Ik keek om me heen in het busje en iedereen keek zweigend toe. Ik had het niet meer. De plotselinge stop, de politiecontrole en de ome agent die alleen naar mij toe liep overviel me. Oh ohh, moet ik straks mijn camera afgeven of moeten we een boete betalen of ??? Uit resource blijkt dat je alles behalve met de politie in aanraking moet komen in Mozambique omdat het alles behalve prettig kan zijn. Een vrij jonge agent kwam vervolgens naar me toe lopen met een lach. Hij zei; " Hello, how are you?" ik: nogal verbaasd zei; I am fine, how are you?" Hij; " I am ok, my boss says that its better to delete your photos" Ik; " oh oke!" en dat deed ik dan ook maar. Ik kan je vertellen dat ik het niet meer had. Meestal krijgen de buschauffeurs een dikke boete of moeten ze extra betalen maar gelukkig konden we verder. Pffff, er was één iemand die portugees sprak en ik vroeg aan hem wat ik verkeerd had gedaan nadat we weg reden. Ik had namelijk geen fotos gemaakt van hem. Maar als de politie denkt dat je dit gedaan hebt kunnen ze vervelems worden. Kijk vooral uit en doe dit nooit meer. Oeps, ok... ( opnieuw overviel het ons zeg maar).

In Tofo trokken we met deze portugees sprekende man op genaamd Juan. We hadden het super en gingen samen met hem informeren om te gaan snorkelen. De volgende dag gingen we dit meteen doen want op het moment zitten er whalesharks in de baai van Tofo.

Nadat we instructies hebben gekregen van Mark, (een engels man uit Londen hoorde ik Peter laatst zeggen tegen iemand ) gingen we de boot op. Snorkels op, vinnen aan en gaan. Na enkele minuten op de oceaan, want hier grenst Mozambique aan zagen we een whaleshark. We moesten ons gereed maken en in het water gaan. Ik had het niet meer. Ik die als laatst was die van de boot sprong moest van de andere kant springen omdat hij deze kant op kwam. Daisy sprong, terwijl Peter allang in het water lag en ik moeite moest doen om boven water te blijven, laat staan dat ik met de vinnen kon zwemmen, want ook dit heb ik misschien maar 2 keer gedaan. Mark riep; " Go down, go down, its right in front of you! Daisy gaat als een speer met der hoofd naar beneden en ziet recht voor me een enorme kop van een vis voor me waar je eng van wordt... Als een speer kom ik met mijn hoofd naar boven en gil het uit, ik probeer mezelf om te draaien en weg te zwemmen en spurtel om me heen. Whaaaa ik werd gek en Mark stond vanuit de boot te lachen. Are you ok Daisy, want ik had moeite om mezelf boven water te houden omdat de oceaan vrij ruw was en enorme golfen heeft. In het water ben je echt helemaal niets. Tijdens de introductie van het snorkelen werd ons verteld dat je het dier niet mocht aanraken dus ik schrok dat het meter voor me zwom. Je moest namelijk de whaleshark altijd laten passeren en niet voor zijn neus zwemmen. Ik proveerde voordat ik de boot in klom nog een keer om te kijken maar die vissen zijn zo snel. Met twee man trokken ze me de boot in. Mark nog lachend verontschulde zich om mijn reactie, dit was voor hem wel het meest komische zicht wat hij ooit gezien had. Vervolgens gingen we weer verder varen op zoek naar andere dieren. Opnieuw spotte we de whale shark en opnieuw gingen we het water in. Dit keer met zwemvest. Na opnieuw in het water te gaan overtrof dit moment toch.... Opeens zag ik naast me een enorme maar dan ook een enorme whaleshark. Wat een ongeloofelijk dier, wat groot, eigenlijk harstikke vriendelijk en helemaal prima dat we er naast zwemmen. Nog geen meter van ons vandaan.

Na nog een aantal keer op en af de boot te zijn geweest zagen we ook dolfijnen. Niet 1, niet 2, niet 3, wel een stuk of 5. Ook opnieuw zwom hier een whaleshark en onder de whale shark de dolfijnen en nog wat vissen die leken op haaien. Het was ongeloofelijk. Wat hebben we genoten en wat overviel deze ervaring ons. Zo bijzonder.... Toch ben ik na ongeveer 7 keer het water ingegaan te zijn, de laatste keer zonder zwemvest het water ingegaan. Ik dacht, en ook Mark vond dat ik het moest proberen. I did it maar jeetje zeg, het viel niet mee.

Op het moment zitten we heel ontspannen in Vilanculos, vakantie te vieren en ondertussen ziek te zijn. Maar ondanks dat, nemen ze deze nieuwe maar hele bijzondere ervaringen niet meer van ons af.