Where to start?

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Er gebeurt zoveel. Ik slaap slecht en ik begrijp niet waarom. Ik word s nachts wakker of erg vroeg in de ochtend, meestal slaap ik een uurtje of vijf a zes. Ik realiseer me dat deze reis erg confronterend is. Ik zie allerlei dingen in dit land en besef me dat ik hier ook had geleefd als ik niet geadopteerd was. Als ik erover nadenk is het feit dat je afgestaan en geadopteerd bent eigenlijk best raar. Het is iets waar ik nooit bij stil heb gestaan, maar wat ik sinds een tijdje wel ben gaan doen.

In Nederland krijg je wel eens vragen of worden er opmerkingen gemaakt, maar hier krijg je die helemaal. Ik word aangestaard. Soms als of ze het niet begrijpen, de andere keer lachen ze naar je of kijken ze je aan en zie je de vragen van hun gezicht afdruipen, je hoort ze tegen elkaar praten en opeens komt ‘De vraag’. Zelfs maken we mee dat mensen je aankijken of dat je een of andere god bent. Het is best een beetje raar. Iedereen wil weten waar ik vandaan kom. Het valt ons ook op dat ze altijd tegen mij praten, aan mij dingen vragen of tegen me spreken of iets willen bespreken. Zelfs als Peter iets aan hen vraagt, beginnen ze te antwoorden tegen mij. Wel is waar in het Engels, maar toch. Als ze vragen waar ik vandaan kom en ik zeg dat ik uit Nederland kom zeggen ze dat ik Sri lankaans lijk. Ik vertel dat ik hier geboren ben en ze lachen. Ze lijken het bijzonder te vinden, leuk en het komt over of dat ze me verwelkomen. De mensen lijken oprecht blij te zijn, maar wellicht is het een lach die de waarheid verbergt. De een vind het een verdrietig verhaal en de ander vraagt of mijn ouders hier wonen en of dat ik ze ga opzoeken. De meeste lijken het mooi te vinden dat ik ze ga zien of dat ik ze ga opzoeken. Er komen zoveel vragen die erg confronterend zijn. Het zet je dagelijks aan het denken ongeacht of dat je het wilt of niet.

Afgelopen week zagen we een man in Nuwara Eliya die in een rolstoel zat. Hij had geen benen meer en hij zag er niet al te best uit. We gaven hem een paar roepies en hij bedankte ons met een brede glimlach en vroeg waar ik vandaan kwam, ik vertel dat ik Nederlands ben en hij probeerde in gebrekkig Engels kenbaar te maken dat hij dacht dat ik uit Sri Lanka kwam. Ik legde het hem uit en hij lachte en was super vriendelijk en heel enthousiast. Nadat we gegeten hadden s avonds en we rondliepen werden we geroepen en het was die man in de rolstoel die opnieuw een praatje wilde maken hoe dat het nu precies zat. Hij lachte, was enthousiast en hij wilde precies weten hoe het kon. Ik legde hem met handgebaren uit dat ik als baby in Nederland was en dat ik Nederlandse ouders heb en dat ik hier in Sri lanka ben geboren. Hij bleef me stralend aankijken en gaf me een hand en bedankte me. Of dat hij wilde zeggen het is goed zo. Je bent mooi en het is goed je te zien. Ik lachte naar de man en vond het erg aandoenlijk en mooi dat hij ons riep terwijl we hem niet eens hadden gezien, omdat we naar de diverse verkoopwaar aan het kijken waren. Zoveel mensen die hem passeren en zo weinig die met hem leken te praten. Het was een erg mooi en waardevol moment waarbij ik dankbaar ben dat ik gezond ben. Deze man die zo weinig heeft of kan en daar in een rolstoel zit zonder benen, straalde en was vrolijk. Zo mooi en zo bijzonder.

Een ander moment was in de trein op weg naar Nuwara Eliya. Een man van mijn leeftijd begon tegen me te praten en vroeg waar ik vandaag kwam. Hij vroeg of ik hier in Sri lanka mijn ouders had en of ik broers of zussen had. Ik vertelde hem over mijn biologische moeder, half broer en half zus. Hij gaf aan dat ik geluk had. Ik vroeg waarom hij dit zei. Ik weet namelijk niet of ik geluk heb. Vanuit de westerse mentaliteit moet ik van geluk spreken dat ik in Nederland ben opgegroeid, dat ik een opleiding heb kunnen volgen, dat je van alles kunt doen en het goed hebt. Maar ik weet niet beter dat ik Nederlands ben dus is dit de standaard die ik niet anders ken. Hoe weet ik hoe het in Sri Lanka was geweest als ik daar was opgegroeid? Ja zegt iedereen dan had je in armoede geleefd en had je misschien als kind zijnde al moeten werken, geen opleiding kunnen doen en was je misschien niet goed terecht gekomen. Ik vraag me af wat beter is? Opgroeien in de westerse wereld waar we welvarend zijn en waar het draait om materie, status en geld of opgroeien in de omgeving waarin je geboren bent en met de familie die van je houdt en die je begrijpt omdat je een connectie hebt die onlosmakend en onvoorwaardelijk is. Waar mensen met weinig geld zo gelukkig zijn omdat ze kunnen genieten van elkaar, de kleine dingen in het leven en eigenlijk niets nodig lijken te hebben. Iets wat ik en ik denk velen niet kunnen bedenken omdat wij welvarend zijn opgegroeid en omdat het zo ontstaan is. De wereld is kleiner geworden doordat we in de westerse wereld zoveel meer kunnen. We hebben ontelbare mogelijkheden, kansen en keuzes. Deze mogelijkheden, kansen en keuzes maken het tegelijkertijd ook zo moeilijk. Waar liggen de grenzen? Zijn er nog wel grenzen? Wanneer is het genoeg? Is het ooit wel genoeg? Ik vraag me af of deze gedachte iets van mij is of dat jij dit ook herkent?

Het opgroeien bij ouders met dezelfde bloedband, waarbij je uit liefde ontstaan bent, zij jouw begrijpen en waar die connectie onvoorwaardelijk is, is iets waar vele niet over hoeven na te denken. Je word erkent, omdat je jezelf in de ander kunt zien of dit nu fysiek is of karakteristiek. Je hebt iets gemeen met elkaar. Je kunt jezelf herkennen in je ouders, broers, zussen of andere uit je familie. Of het nu leuk is of niet, of je dit nu wilt of niet. Die mogelijkheden hebben de meeste wel.
Ik denk dat veel mensen elkaar begrijpen zonder woorden of door middel van een gezichtsuitdrukking, door de bloedband en de connectie die ze met elkaar hebben. Ik hoorde met regelmaat dat een moeder weet wat goed voor je is, dat een moeder altijd gelijk heeft en dat je daar naar toe gaat omdat je daar terecht kunt voor advies, omdat zij het precies wist. Dit is iets wat je niet kent omdat je weg gehaald bent vanuit de omgeving waar je eigenlijk opgegroeid zou zijn. Het zijn de kleine dingen waar veel mensen zich totaal niet van bewust zijn maar die er wel altijd zijn. Iets wat je met elkaar verbind. Ongeacht of dat dit leuk is of niet of dat je je erin kunt vinden. Het feit blijft dat je je kunt refereren aan je ouders of familie waarbij je bent geboren en waarbij je bent opgegroeid. En natuurlijk zijn er ook genoeg mensen die opgegroeid zijn bij hun ouders of familie die die connectie niet ervaren hebben of die niet die verbinding als positief hebben ervaren ongeacht een bloedband. Helaas kan ik de jaren niet meer terug draaien en weten hoe dit voor mij is. Dan heb ik het nog niet over de ongelijkheid van de twee werelden waarin ik nu verkeer. De wereld waarin ik ben opgegroeid, wat mijn wereld is en dan de wereld waar ik zou zijn opgegroeid, waar ik fysiek gezien op lijk en waar mijn bloedband ligt. Wat een enorme verschillen liggen er tussen de westerse wereld en het land waar ik geboren ben. En dan heb ik het niet alleen over de verschillen op welvaart gebied maar ook over: cultuurverschillen, communicatie, omgangsnormen, gebruiken, rituelen, beleefdheidsvormen, taboes, schande, de zwijgcultuur en de achterstanden in de ontwikkelingen op allerlei gebieden.

In de afgelopen tijd heb ik ervaren hoe eenzaam het is als je deze connectie niet hebt, ongeacht hoeveel mijn familie ook om mij geeft of ongeacht wat zij voor mij doen of voor me betekenen of ik voor hen. Ik ben en blijf altijd anders. Ik denk dat je altijd bewust of onbewust iets zoekt waarin je jezelf kunt vinden zodat je rust hebt. Voor de een is dat anders dan voor de ander uiteraard. Ook gaat iedereen er anders mee om en kijken mensen er met verschillende petten naar.

Ik weet dat het een mindset is die je moet veranderen wanneer je hier klaar voor bent en dit kunt en wilt. Ik zit er op het moment midden in en er gebeurt van alles, ondanks dat is het erg moeilijk. Het vergt op dit moment erg veel emoties. Er gaat geen dag voorbij of ik heb zitten huilen. Huilen van verdriet van boosheid, van confrontatie, teleurstelling, gemis of door herkenning.

Over een week gaat Peter terug naar huis. Ik vind het moeilijk, heel erg moeilijk. Wat maakt het dat ik het zo moeilijk vind? Waarom kan ik niet bezig zijn met het land en al het moois en zijn historie, zoals ik altijd tijdens mijn reizen bezig was? Dit land zet mijn gevoel op zijn kop. Lukt het me om alleen verder te gaan en sterk genoeg te zijn om te dealen met alles wat er op mijn pad gaat komen?

Op de vraag hoe het met me gaat en hoe geweldig het allemaal is dat ik op zoek ben, weet ik niet zo goed antwoord op te geven.....

Het enige wat ik kan zeggen is dat niets is wat het lijkt!