Emoties

Elke dag schrijf ik. Ik schrijf wat ik voel, wat iets met me doet, wat er gebeurt en onbewust schrijf ik ook elke keer iets wat zou kunnen dienen als een nieuw verslag. Ik loop al een hele tijd te tobben. Hoe moet ik het opschrijven? Hoe kan ik het het beste verwoorden? Ik vind het moeilijk, heel moeilijk...

Ken je dat? Dat je zo ontzettend boos bent, zo verdrietig, kwaad, teleurgesteld? Iedereen zal vast wel eens een moment in zijn of haar leven hebben gehad waarin je zulke ongelofelijke, heftige emoties hebt, waarin je geen raad weet met jezelf. Niet weten wat je met jezelf aan moet.
Ik kreeg de afgelopen keren via whatsapp of messenger, reacties op mijn verslagen, goed bedoelde adviezen, vragen of opmerkingen ondanks dat ik gevraagd had om deze niet via deze wegen te geven maar alleen onderaan mijn blog te zetten of eventueel per mail. Dit omdat ik op bepaalde momenten vragen, opmerkingen of reacties niet kan handelen. Het is teveel of het kan heel verkeerd binnen komen doordat het soms erg gevoelig is. Ik wist ook een hele tijd niet meer of ik wel door wilde gaan met het schrijven van wat er allemaal gebeurt en hoe het met me gaat.

Van de week gebeurde ook zoiets soortgelijks. Ik was met Peter aan het skypen en ik kreeg de vraag van iemand die spontaan in beeld kwam dat hij alles wilde weten over mijn ontmoeting met mijn mama. Normaal gesproken zou zo’n vraag voor de meeste geen probleem moeten zijn zou je denken, maar je hebt geen idee hoe deze vraag bij mij binnen kwam. Het overrompelde, ik wilde ophangen, ik wilde hem verrot schelden om zomaar in beeld te komen en zonder pardon zo’n persoonlijke vraag te stellen. Misschien moet je eerst eens vragen hoe het met iemand is en vragen of ik zit te wachten op zo’n persoonlijke vraag. Om maar niet te spreken over alleen het woordje ‘’mama’’. Je hebt echt geen idee. Ik merk dat ik ook nu weer, nu ik dit schrijf opnieuw kwaad word. Zo’n vraag is voor velen waarschijnlijk niet gek, maar in dit geval ligt dit enorm gevoelig. Deze emoties die ik nu ervaar wat gepaard gaat met dit gedrag hoort waarschijnlijk bij dit proces waarin ik nu verkeer. Daarom is het belangrijk om mijn grens aan te geven, maar ook jullie op de hoogte te stellen van wat er met mij gebeurt en wat voor impact het kan hebben als je ergens op een ongelukkig moment mee geconfronteerd wordt. Ik wist niet meer voor wie ik deze blog schreef en tegelijkertijd weet ik dat heel veel mensen met mij meeleven, betrokken zijn en het ontzettend goed en lief bedoelen. Ik weet dat heel veel mensen graag op de hoogte zijn en willen weten hoe het nu is gegaan en of ik mijn biologische moeder ontmoet heb en hoe het was. Ik ga je helaas teleurstellen. Ik kan en wil de vraag noch de informatie niet delen. Het spijt me maar ik wil geen vragen meer krijgen over hoe dat de ontmoeting was. Ik moet en ik wil eerst zelf de informatie verwerken die ik heb gekregen. De informatie die ik had moet ik gaan bijstellen en verwerken. Dit heeft tijd nodig. Heel veel tijd. Ik besluit zelf wanneer ik erover wil en erover kan praten, dit zal je vanzelf wel merken.

Mijn valkuil is, is dat ik vaak dingen zeg die ik eigenlijk niet wil. Ik kan mezelf in situaties brengen waarin ik misschien niet begrijpend ben voor anderen, wellicht raar gedrag vertoon. Dit is puur omdat ik iets doe of zeg waarin ik niet luister naar mijn hart nog mijn gevoel. Het stukje acceptatie van mijzelf met wat ik wel en niet wil, lijk ik te willen verbergen door een ander tegemoet te komen en het antwoord te geven die zij verwachten. Dit terwijl ik hiermee mezelf tekort doe. Ik verteld dan eigenlijk meer dan ik zou willen vertellen, puur omdat ik denk dat ik dit moet doen en geen andere uitweg weet op dat moment. Dit heet pleasen en hetgeen doen wat de ander hoopt of wilt. Ik ga dit niet meer doen. Ik leer nu mezelf aan als mensen in Sri lanka bijvoorbeeld vragen waar ik vandaan kom en ik merk dat ik dit niet wil zeggen/ geen zin heb in het gesprek. Ik hen een ongewenst antwoord geef. Ik weet even niet meer waar ik vandaan kom lach ik vriendelijk. Ik wil mezelf niet meer verantwoorden, het verhaal doen hoe de vork in de steel zit en allerlei vragen krijgen of reacties. Ik heb besloten dit ook niet meer te doen. Het had tijd nodig om te bedenken wat ik dan precies kon zeggen tegen de ander, zodat ik niet rot overkom en er zelf geen vervelend gevoel aan overhoud. Maar ik merk dat ‘’I rule, I decide’’ steeds beter gaat.

Zoals de meeste mensen weten is Peter meer als een week geleden terug gevlogen naar Nederland. Het afscheid nemen was erg moeilijk. Ik kon geen hap door me keel krijgen, ik werd misselijk in de taxi en mijn maag draaide om toen we op de airport zaten. Ik had het liefst met hem mee gewild, terug naar het veilige en vertrouwde Nederland. Waarin je niet hoeft af te dingen, waar je niet besodemietert word en je je moet afvragen wat ze nu weer proberen. Ik had nooit gedacht dat het afscheid nemen van Peter zo moeilijk zou zijn. Ik kon alleen maar huilen en ik wist even niet hoe ik verder moest zonder hem. Hij is echt zo’n enorme grote maat van me, mijn allesje. Ik besef dan hoe belangrijk hij voor me is en hoeveel ik van hem houd. Hij heeft me in de afgelopen weken enorm gesteund en voor me klaar gestaan, wat maakt dat ondanks dat ik denk dat wij niet closer kunnen worden dan we al zijn, deze reis ons nog dichter bij elkaar heeft gebracht. Lieverd, ik ben je zo enorm dankbaar voor wat je voor me gedaan hebt. Tranen kan ik niet bedwingen als ik aan je denk, hoe moeilijk ik soms was en dat je met al deze emoties van mij had te dealen. Zoveel dank daarvoor.

Vandaag ben ik aangekomen in Trincomalee nadat ik met de trein van Hikkaduwa naar Colombo ben gegaan en van Colombo naar Trincomalee met de sleepy train. Ik moest zeggen dat ik er wel zin in had om na een week in Hikkaduwa met de nachttrein naar Trincomalee te gaan. Na de erg leuke ervaringen in Thailand met de sleeper train, zou dit toch ook wel erg leuk gaan worden, dacht ik... Om een beeld te geven. Een sleepy train of een sleeper is een trein met een bed. Je reist snachts en ondertussen kun je lekker slapen en in de ochtend arriveer je op je bestemming. Ideaal dus, je reist en je slaapt enorm goedkoop. Ik kan je wel zeggen dat de sleepytrain een tikkie anders was dan de nachttrein in Thailand. Jezus wat een armoe was dit zeg…. In de sleeper lig je namelijk met twee personen in een hokje met een deur in het midden naar het toilet en ook je overburen maakte gebruik van het toilet. Via de toilet kon je naar elkaars kamer zeg maar. Ik kan je zeggen dat je liever de deur op slot had dan dat je gebruik maakte van het toilet. Het was er een partijtje ranzig, bah!

Maar goed, zoals de meeste van jullie weten ben ik enorm bang van allerlei insecten en snappen de meeste mensen niet hoe dat ik toch elke keer weer op reis kan naar een land met zoveel vieze en enge insecten. Ik kan je vertellen dat Peter niet alleen diende als steun maar hij ook mijn persoonlijke kakkerlakker killer koning was. Maar ja wat doe je als je kakkerlakker killer koning er niet meer is. Nou ik kan je zeggen als ik ergens blij mee ben in Sri lanka dan is het Mortain wel. Ze hebben namelijk hier in Sri Lanka een spray waarmee je die beesten kunt doden. (eigenlijk nooit geweten dat er zoiets was, ik had dit nooit eerder gehoord of ergens gezien). Dus nadat ik te weten kwam dat er een spray is, heb ik die toch maar aangeschaft. Op het moment dat je een kakkerlak ziet, spray je een beetje op dat smerige beest, waarna hij vervolgens nog een paar seconden blijft rondrennen maar na een paar seconden toch echt dood gaat. Nou ik kan je vertellen dat de dames waarmee ik de kamer deelde in de sleeper toch erg blij waren dat ik bij hen was, want de spray genaamd Mortain kwam ook hier weer van te pas. Het tafereel wat vooraf ging was om te gieren voor de passagiers in de trein die naast ons stil stond, waar wij vier vrouwen totaal geen benul van hadden op dat moment. Schreeuwend, springend, sprayend gingen we van de kamer naar de hal en ik denk dat passagiers van de trein naast ons niet helemaal begrepen wat voor geks en engs daar plaats vond. De mensen stonden behoorlijk gek en verbaasd te kijken, nadat we door hadden dat er een trein naast ons met gapende mensen stil stond. Je moet je bedenken dat je de mensen van de trein naast je een hand kunt geven en door het raam heen kan overstappen naar de andere trein. Zo dicht op elkaar staan die treinen. Dus die mensen hadden wel wat vermaak van ons gekke westerse mensen. Ondanks de kakkerlakken heb ik toch nog aardig geslapen bleek volgens mijn onderbuurvrouw.

Inmiddels ben ik in Trincomalee, een plaatsje in het oosten van Sri Lanka. Sommige hebben me bericht of ik wel veilig was aangezien er in het zuidwesten overstromingen zijn en aardverschuivingen door het vele water wat er in de afgelopen week gevallen is. Ook in Hikkaduwa waar ik afgelopen week was, hebben we het geweten. Het geluk zat hem in dat ik met iemand die ik ontmoet had op het treinstation, in het resort wat aan het drinken was toen de stortbui naar beneden kwam zetten rond een uurtje of 22.00 uur. De manager lag al op bed en wij zaten aan ons wijntje vol verwondering te luisteren naar de regen aangezien je elkaar amper kon verstaan door de herrie die het maakte. We zagen de tuin langzaam in een rivier veranderen. Nick waarmee ik een wijntje dronk, leek voorlopig niet weg te kunnen naar zijn eigen guesthouse. Toen we vervolgens naar binnen gingen rond 23.00 uur (we stonden onder een overkapping) stond ik in een plas met water en zagen we het water van boven naar beneden komen zetten. We zijn vervolgens gaan kijken waar dit vandaan kwam en tot onze schrik stond boven de kamer blank. Ik heb de manager wakker gemaakt en we zijn uiteindelijk 2 uur bezig geweest om het water van het balkon, de ondergelopen kamer en keuken/woonkamer weg te krijgen. We hebben met een trekker het water proberen weg te krijgen, barricades gemaakt en het was letterlijk dweilen met de kraan open, ondanks dat we met zijn drieën bezig waren. In een uur tijd is er zoveel water naar beneden komen zetten, waardoor het niet afgevoerd kon worden. Gelukkig was verder alles in Hikkaduwa in orde. Een uurtje van ons vandaan stond alles blank, er zijn 100 doden gevallen, 100 vermisten en er zijn duizenden mensen hun huis kwijt.

Zoals jullie misschien wel kunnen lezen gaat het alle kanten met me op. Het kan goed gaan, ik kan lachen, het naar me zin hebben, ik kan huilen, me teleurgesteld voelen, enorm boos zijn en tegelijkertijd dankbaar zijn voor wat ik wel heb. In de afgelopen weken ben ik me bewust geworden dat ik mezelf absoluut niet kan refereren met de mensen hier in Sri lanka. Er zijn zoveel grote verschillen. Ik zou hier nooit kunnen wonen en leven. Ik begrijp de mensen niet, de cultuur, de taal, hun manier van werken, de omgang, de gebruiken, de normen en waarden. Ik ben blij dat ik een Nederlandse ben ongeacht dat ik altijd tussen twee werelden zal blijven leven en altijd geconfronteerd zal worden met dat ik anders ben.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor ieders reactie via de app om te kijken naar de aflevering van Zembla over wat er gaande was met mensen die geadopteerd waren, maar waarbij heel veel fout was gegaan.

Dank voor jullie medeleven. Liefs van mij